Dit jaar een enorme beestenbende in de tuin. Overal insecten! Er zitten gemene prikkers bij, maar de meeste gaan zacht zoemend of helemaal stilletjes hun gang.

Je kunt merken dat de langste dag al weer achter ons ligt. Terwijl augustus nog moet beginnen, wordt het avondlicht ‘zwaarder’. En oei, wat is de Echinacea purpurea dan mooi!

Eryngium giganteum ‘Miss Willmott’s Ghost’ is vernoemd naar Ellen Willmott (1858-1934). Het verhaal gaat dat zij overal waar zij kwam, zaad van deze prachtige planten at random rondstrooide. En gelijk had ze, iedereen zou deze beauty in zijn tuin moeten hebben.

Miss Willmott  was schatrijk, daardoor onafhankelijk én bezeten van planten. Ze had landhuizen in Engeland, Frankrijk en Italië, waar ze experimenteerde met planten in deze verschillende klimaten. Ze had 100 (!) tuinlieden in dienst!

Ellen stond bekend als licht excentriek en net zo stekelig als deze Eryngium. Maar ze had zeker oog voor kwaliteit. Want deze plant heeft alles om een succes te zijn in elke tuin. Stevig, statig, prachtig zilveren bladeren, een blauwe mist over de bloemen, een goed wintersilhouet, een uitbundige ‘zelfzaaier’ waar je geen omkijken naar hebt. En het is ook nog eens een nectarbom. Wat wil je nog meer? Hulde dus aan Miss Willmott, guerilla gardener avant-la-lettre! 

Vanmorgen net na zonsopgang aan de slag. Voor de hitte toeslaat een paar kruiwagens onkruid en snoeiafval op de composthoop! Ik geniet van de combinaties in de grote border. Met deze temperaturen is de geur van de phloxen bijna teveel van het goede.

Het is warm, de zomeravonden zijn lang. Deschampsia cespitosa ‘Goldtau’ is schitterend in het lage zonlicht.

De temperatuur stijgt, eindelijk is de wind wat gaan liggen en kunnen we genieten van een uitbundige bloemenzee.

Clematis vit. ‘Minuet’ is een ander pareltje dat we dit voorjaar hebben aangeplant. Geen nieuwkomer, want in 1914 stond hij al in de tuin van William Robinson, Gravetye Manor.

Wat een groeikracht – tot 20 cm per dag spoot werkelijk de grond uit. Hij groeit tot wel 4 m hoogte.  Deze plant gedijt duidelijk onder de vochtige, groeizame omstandigheden dit jaar.

Wij plantten hem aan de voet de Lykkefund. Tegen de tijd dat deze rambler is uitgebloeid, gaan de bescheiden knoppen open. Op ranke stelen swingen de wit-rose bloemen in de wind. Niet verwonderlijk dat deze clematis naar een dans is genoemd!

Deze groenling weet waar hij het mosterdzaad moet halen! Op zijn dooie gemak kraakt hij de peultjes open en pikt het zaad eruit. Smullen voor hem en voor ons een feest voor het oog! Dit is nou precies waarom we uitgebloeide planten laten staan.

Eindelijk groeit het sortiment kleinbloemige clematissen! Aantrekkelijke kruipers en klimmers – de grootbloemige soorten, vinden we al snel een beetje ordi.

Dit voorjaar hebben we een achttal nieuwe ‘kleintjes’ geplant om in de zomer saaie struiken als winterjasmijn op te fleuren. En we laten ze klimmen door onze eenmalig bloeiende ramblers, om later in het seizoen een mooi span te vorm met de rozenbottels. Ook houden we ervan ze gewoon door de border te laten kruipen. En het werkt!

Fascination is een van de nieuwe beauty’s. De glimmende, donkere,  knoppen openen zich als dieppaarse bloemen met een wit randje die als frêle klokjes aan de plant hangen.

Hij moet ook nog lekker geuren en om die reden hebben we hem langs het pad naar de voordeur geplant. Daar slingert hij zich door de winterjasmijn en de Salvia. Ook de zaaddozen moeten aantrekkelijk zijn. Nog niks geroken overigens, maar dat zal wel weer door de regen komen!

Al jaren zeggen we regelmatig tegen elkaar: ‘De Viburnum opulus langs de  vliet moet gesnoeid.’ Het water groeit dicht, dit stuk tuin wordt te donker. Maar we aarzelen: wie heeft er zo’n pracht-exemplaar? Hij stond er al fier toen wij hier kwamen wonen, hij bloeit  dankbaar, draagt prachtige bessen tot diep in de winter en is mede daardoor bij vogels in trek.

Door de overvloedige regenval was hij dit jaar enorm uitgegroeid en topzwaar aan het worden. Het kon zo echt niet langer. Toch maar de zaag erin?

Vanmorgen was ik koffie aan het zetten, toen ik iets hoorde dat het best te omschrijven is als een diepe zucht. Maar ik was alleen, dus … was het onweer in de verte, een luchtballon of een vliegtuig? Toen ik even later de tuin in ging, werd duidelijk wat ik had gehoord. Onze oude, trouwe Viburnum was onder zijn eigen gewicht bezweken.

Hij ligt nu languit in de vliet en zijn takken beginnen al te verwelken. Wat een triest gezicht. Morgen gaat de zaag erin.

Maar ook: wat een licht opeens in de border! Wat een ruimte!

We vertrouwen erop dat uit de tronk  weer nieuwe scheuten zullen opschieten. Het duurt wel even tot die groot zijn en schaduw geven. Voorlopig hebben wij weer een plek waar we mooie, nieuwe planten kunnen uitproberen. En zonder het schuldgevoel dat wij een gezonde struik hebben omgelegd.