Wat een ongelofelijke temperaturen deze week! Er bloeien narcissen die normaal weken later zijn. Zo feestelijk, al dat geel.

Het begin is er: ALLES gaat er uit! Nou ja alles? Speenkruid, sneeuwklokjes en krokussen blijven als ‘verstekeling’ achter en mogen volgend jaar gewoon weer hun gang gaan. Vandaag is ook de border aan de rechterkant leeggehaald.

Marcel Silkens doet bijna al het zware werk in zijn eentje! Vandaag komt mijn broer Felix helpen – we graven een oude vlierstronk uit.

Matthé verwijderd het laatste onkruid in de beukenhaagEr wordt 6 kuub nieuwe grond opgebracht. Felix en ik bijten het spits af en beginnen met kruien.

Dit weekend is de zomertijd weer ingegaan. Heerlijk! Lange avonden, de vogels die tot laat foerageren en zingen. Niet afschaffen! Of: als de tijd gedurende het jaar hetzelfde moet blijven: altijd zomertijd en laat de wintertijd maar zitten.

Vandaag in de tuin … de Epimedium op de houtwal komt in bloei.

Dit weekend heb ik een blogje voorbereid over een van onze laatste ‘ontdekkingen’, Pachyphragma macrophylla. Met dank aan Carrie Preston, die ons op het bestaan ervan wees en ons aan het verstand bracht dat wij de ideale omstandigheden ervoor bieden op onze houtwal.

Waarom hebben wij  deze prachtige plant al die tijd over het hoofd gezien? Het antwoord op die vraag weet ik niet, maar we blijken niet de enigen die opeens bijna letterlijk ‘het licht’ zien. Op FB circuleren plotseling foto’s en lofzangen op deze schoonheid, die sombere lentedagen opfrist met een heldere, witte bloemenzee. En gisteren lag de Groei & Bloei op de mat, waarin Hans Kramer van de Hessenhof de Pachyphragma een ode brengt. Ik voeg daar toch maar mijn stukje aan toe, want deze plant verdient terecht meer aandacht.

Nu de sneeuwklokjes en krokussen zijn uitgebloeid, neemt de Pachyphragma het stokje over. We hebben deze plant op advies van Carrie afgelopen september als een lint over de houtwal aangeplant. Eerst flink de zaag in onze bomen en heesters om meer licht te creëren en daarmee betere omstandigheden voor onderbegroeiing. De plant gedijt volgens de boekjes op alle grondsoorten en houdt ook van zeer vette klei. We hebben stad en land afgelopen, maar het lukte nog om in oktober 2016 100 stuks aan te planten. Ze zijn deze eerste winter prima doorgekomen onder de beschutting van de lindes, eiken, meidoorns en hazelaars. Om het lint te completeren hebben we afgelopen week nog 150 exemplaren aangeplant. De laatste daarvan gaan er vandaag in.

En nu staan ze overvloedig in bloei.

Pachyphragma is inheems in Turkije en de Kaukasus, waar de plant tot op 1900 m hoogte voorkomt. Hij is verwant aan onze Look-zonder-look. De bloemen lijken ook wel wat op elkaar, waarbij de Pachyphragma beduidend opvallender is. De bladeren van beide planten ruiken naar uien. Interessant detail: de oranjetip vliegt op beide planten! Ook bijen hebben we er al veelvuldig op gezien.

De website van een Engelse kwekerij prijst Pachyphragma aan als ‘An excellent weed-smothering ground cover plant for shady areas.’ Kijk, daar worden we blij van! Op dezelfde site stond ook deze interessante aanbeveling: ‘It would be worthwhile trying out the leaves of this species for edibility. They are almost certainly not poisonous.’ Ja,ja, the proof of the Pachyphragma is in the eating’. Ik hou het voorlopig gewoon bij een feest voor de ogen en laat een smaaktest achterwege.

De krokussen hebben hun beste tijd gehad. De anemonen zijn aan de beurt.

Aan de voet van de rode beuk staan groepen zaailingen van Helleborus orientalis, cyclamen en anemonen.

De kleurencombinaties zijn in het zachte lentelicht zó subtiel!

Op de voorgrond Arum italicum ‘Pictum’, de laatste sneeuwklokjes bloeien op de achtergrond.

De anemonen zaaien zich vrijelijk uit in het gras rond de bomen.

Dit is een prachtig stuk van de tuin in deze tijd van het jaar.  Feest! Later in het seizoen is er minder kleur, het groen overheest, met wisselende bladvormen en varens in de hoofdrol.

Wicca maakt haar dagelijkse inspectieronde. Zo fijn om de hele dag in de tuin te kunnen zijn na een lange winter binnen zijn.

… al die bollen, bijen en wat al niet meer dat met de eerste lentedagen in bloei komt. Heerlijk!

Wicca geniet er ook van!

Afgelopen zondag was de eerste echt heel erg mooie lentedag. Het was ontzettend druk in de tuin. Als je stilletjes door de tuin liep hoefde je niet goed te luisteren om overal gegons en gezoem te horen. Bijen! Ze zaten echt in elke krokus, op elke Helleborus en op de anemonen. Die waren ook blij met het lentezonnetje.

Nu wij – en vooral dan Matthé met zijn 78 jaar! – wat ouder worden, dringt de vraag: ‘Hoe lang houden we het nog vol?’ zich steeds vaker aan ons op. En met ‘het‘ bedoelen we dan ‘de tuin’.  We hebben het antwoord daarop een tijd voor ons uitgeschoven, maar vorig jaar hebben we de knoop doorgehakt. We blijven op De Pullenhof  én de tuin moet minder onderhoudsintensief worden. Entree: Carrie Preston.

Sinds afgelopen zomer ‘gebruiken’ we haar als (very) critical friend. Ze confronteert ons op een heel positieve wijze met achterstallig onderhoud, uit de kluiten gewassen bomen, struiken en vaste planten. En neemt ons mee op een nieuw avontuur naar een tuin die beter, mooier en onderhoudsvriendelijker wordt.

Dat betekent ook: afscheid nemen van oude, grote liefdes. Struiken en planten waarvan wij nu bepalen dat zij, vaak na ruim 20 jaar trouwe dienst, een voltooid leven hebben. Waaraan wij dan nu een einde maken: eind maart gaan de grote borders helemaal op de schop, teneinde begin april opnieuw te worden ingeplant. Met een prachtig ontwerp voor een maanlichtgele border. Een heel oude wens van mij gaat daarmee in vervulling. Ergens schuilt in mij een grote romanticus.

Zomaar afscheid nemen gaat natuurlijk niet. Er moeten planten gered worden (waarvan Carrie dan waarschijnlijk later, als ze ze op hun nieuwe plek ziet staan, zegt: ‘Eruit ermee!’). En gelijk heeft ze, we moeten keuzes maken. Maar voor de sneeuwklokjes maak ik een uitzondering: die moeten gered worden!

En dus ben ik nu al een paar weken bezig om elke vrije minuut pollen uit te steken, schoon te maken (zevenblad!) en te verhuizen. Op de houtwal vormen ze een wonderschone onderbeplanting in deze tijd van het jaar. En in tegenstelling tot krokussen zijn sneeuwklokjes ‘kipproof’!

Inmiddels heb ik er denk ik al wel meer dan duizend verplant. Wat een feest wordt het daar, als die zich gaan vermeerderen. Je hebt er geen omkijken naar en wat een schoonheid, zo vroeg in het voorjaar!

Ondanks de vele regen is de bloei van de Helleborus overvloedig. Bijna al onze planten zijn nakomelingen van een 20-tal dat we zo’n 30 jaar geleden kochten in Oostkamp (België). Ik weet niet of de kwekerij nog bestaat (Vergroote of iets dergelijks).

Ik heb de planten in 1994 verhuisd van mijn volkstuin naar De Pullenhof en ze doen het op onze natte klei fantastisch. In al die jaren zijn op veel (vaak onmogelijke!) plekken in de tuin zaailingen opgekomen, die zijn uitgegroeid tot prachtige planten.