Al eerder schreef ik over het uitdiepen van de Molenvliet deze winter. Om met de zware machines langs het water te kunnen, moet tenminste één boom het veld ruimen. Deze week was het zover: na het oogsten van de laatste noten hebben we één van onze prachtige en zeer rijk dragende notenbomen gekapt. Vreselijk om een kerngezonde boom om te halen!

Heel toepasselijk stond deze week het gedicht Oud Hout van Iris Drenth op de poëziekalender:

‘… We zagen een boom om in de tuin
door weilanden ingebed. Het verbaast me
hoe zacht en ruisend hij valt. Het kind in mij
denkt: de jaarringen niet tellen, niet tellen –
de ringen. Stukken bast liggen in mijn kamer
zwijgend te zingen. Ik word oud…’