Al jaren zeggen we regelmatig tegen elkaar: ‘De Viburnum opulus langs de  vliet moet gesnoeid.’ Het water groeit dicht, dit stuk tuin wordt te donker. Maar we aarzelen: wie heeft er zo’n pracht-exemplaar? Hij stond er al fier toen wij hier kwamen wonen, hij bloeit  dankbaar, draagt prachtige bessen tot diep in de winter en is mede daardoor bij vogels in trek.

Door de overvloedige regenval was hij dit jaar enorm uitgegroeid en topzwaar aan het worden. Het kon zo echt niet langer. Toch maar de zaag erin?

Vanmorgen was ik koffie aan het zetten, toen ik iets hoorde dat het best te omschrijven is als een diepe zucht. Maar ik was alleen, dus … was het onweer in de verte, een luchtballon of een vliegtuig? Toen ik even later de tuin in ging, werd duidelijk wat ik had gehoord. Onze oude, trouwe Viburnum was onder zijn eigen gewicht bezweken.

Hij ligt nu languit in de vliet en zijn takken beginnen al te verwelken. Wat een triest gezicht. Morgen gaat de zaag erin.

Maar ook: wat een licht opeens in de border! Wat een ruimte!

We vertrouwen erop dat uit de tronk  weer nieuwe scheuten zullen opschieten. Het duurt wel even tot die groot zijn en schaduw geven. Voorlopig hebben wij weer een plek waar we mooie, nieuwe planten kunnen uitproberen. En zonder het schuldgevoel dat wij een gezonde struik hebben omgelegd.