Een spatje zon aan het eind van de middag. De Solidago (Guldenroede) licht op tegen de beukenhaag.

De plant is een erfenis van de vorige bewoners.  Ik heb er een hekel aan, maar heb er stiekem ook een zwak voor. Hij woekert enorm en steekt werkelijk overal de kop op. En we krijgen hem maar niet uitgeroeid! Dat ligt aan mij: in de late herfst en winter vind ik de uitgebloeide, pluizige pluimen zo mooi. En ze houden zo moedig stand, wat voor weer het ook is. In het voorjaar zeg ik dus altijd tegen Matthé: ‘Joh, laten we hier een pol laten staan.’ En ja, daar baal ik dan de hele zomer van als ik hem overal tussenuit sta te trekken. Tot het weer herfst wordt, want zeg nou zelf: dit is toch gewoon hartstikke mooi?!