En dan is het opeens 24 september en is de herfst een dag oud.
Vanmorgen toch maar een dikkere jas aan bij het uitlaten van de hond. Het is nat buiten en de bladeren beginnen te vallen.

Dan valt er toch wat zon door de wolken. Precies op een piepjonge huisjesslak die voorzichtig rondtrekt op de de Cephalaria gigantea.  De zachtgele bloemen van de zomer hebben plaats gemaakt voor donkerbruine, stekelige zaaddozen.

Piepklein is hij&zij ook (de meeste slakken zijn 2 tweeslachtig en dus tegelijkertijd man en vrouw): het huisje is niet groter dan 3 mm! In het zonlicht is het broze bouwsel doorschijnend. En dat moet dan zo kwetsbaar de winter in. Als dat maar goed gaat.