Deze groenling weet waar hij het mosterdzaad moet halen! Op zijn dooie gemak kraakt hij de peultjes open en pikt het zaad eruit. Smullen voor hem en voor ons een feest voor het oog! Dit is nou precies waarom we uitgebloeide planten laten staan.
Eindelijk groeit het sortiment kleinbloemige clematissen! Aantrekkelijke kruipers en klimmers – de grootbloemige soorten, vinden we al snel een beetje ordi.
Dit voorjaar hebben we een achttal nieuwe ‘kleintjes’ geplant om in de zomer saaie struiken als winterjasmijn op te fleuren. En we laten ze klimmen door onze eenmalig bloeiende ramblers, om later in het seizoen een mooi span te vorm met de rozenbottels. Ook houden we ervan ze gewoon door de border te laten kruipen. En het werkt!
Fascination is een van de nieuwe beauty’s. De glimmende, donkere, knoppen openen zich als dieppaarse bloemen met een wit randje die als frêle klokjes aan de plant hangen.
Hij moet ook nog lekker geuren en om die reden hebben we hem langs het pad naar de voordeur geplant. Daar slingert hij zich door de winterjasmijn en de Salvia. Ook de zaaddozen moeten aantrekkelijk zijn. Nog niks geroken overigens, maar dat zal wel weer door de regen komen!
Al jaren zeggen we regelmatig tegen elkaar: ‘De Viburnum opulus langs de vliet moet gesnoeid.’ Het water groeit dicht, dit stuk tuin wordt te donker. Maar we aarzelen: wie heeft er zo’n pracht-exemplaar? Hij stond er al fier toen wij hier kwamen wonen, hij bloeit dankbaar, draagt prachtige bessen tot diep in de winter en is mede daardoor bij vogels in trek.
Door de overvloedige regenval was hij dit jaar enorm uitgegroeid en topzwaar aan het worden. Het kon zo echt niet langer. Toch maar de zaag erin?
Vanmorgen was ik koffie aan het zetten, toen ik iets hoorde dat het best te omschrijven is als een diepe zucht. Maar ik was alleen, dus … was het onweer in de verte, een luchtballon of een vliegtuig? Toen ik even later de tuin in ging, werd duidelijk wat ik had gehoord. Onze oude, trouwe Viburnum was onder zijn eigen gewicht bezweken.
Hij ligt nu languit in de vliet en zijn takken beginnen al te verwelken. Wat een triest gezicht. Morgen gaat de zaag erin.
Maar ook: wat een licht opeens in de border! Wat een ruimte!
We vertrouwen erop dat uit de tronk weer nieuwe scheuten zullen opschieten. Het duurt wel even tot die groot zijn en schaduw geven. Voorlopig hebben wij weer een plek waar we mooie, nieuwe planten kunnen uitproberen. En zonder het schuldgevoel dat wij een gezonde struik hebben omgelegd.
’s Ochtends vroeg, rond een uur of vier al, beginnen de eerste vogels al te zingen. Al een paar weken horen we een prachtig liedje, maar geen idee welke vogel erbij hoort. Vandaag betrapten we hem op heterdaad, in de Prunus pades ‘Colorata’. Gauw de camera gepakt en ja, hij zat er nog:
Nooit eerder in de tuin gezien, deze kleine druktemaker. Door zijn mooie alpinopet was hij gemakkelijk te vinden in de vogelgids: de Zwartkop. Nu op zoek naar zijn vrouw, die een kastanjebruin mutsje draagt.
Vanmiddag zijn ook de kwikstaarten uitgevlogen. Elk jaar broedt er een paartje onder de zonnepanelen op de schuur. En ja, daar zit je dan met je nog veel te korte staart. Gelukkig ben je niet alleen er is er een broertje of zusje in de buurt.
En weer komt het met bakken uit de lucht! Als het even droog is, zien we overal bijen en hommels, ijverig op zoek naar iets te snacken.
… komt er een nieuwe golf kleur in de tuin. Monarda en Digitalis ‘Beauty of Roundway’ laten zich niet kisten door de hevige buien en blijven fier overeind. Scabiosa neemt het stokje over van Papaver orientale. Die laatste siert de tuin tot in de winter met zijn stevige zaaddozen.
… en het lijkt wel herfst! Om toch het begin van de zomer te vieren, een foto die mij doet denken aan betere tijden in de tuin: lange, zwoele zomeravonden, met tot laat rondzoemende hommels.
Linaria ‘Peachy’ kregen wij een paar jaar terug van Brian Kabbes, van de gelijknamige kwekerij in Sumar (Friesland). Wat een dankbare bloeier is dit, een hele zomer lang, weer of geen weer!
De Engelse schilder Cedric Morris was bezeten van kleur. Kleur in zijn schilderijen en kleur in zijn tuin. Hij schilderde portretten, landschappen en vogels. Maar vooral bloemen. Een groot aantal daarvan kweekte hij zelf in zijn tuin in Benton End, Suffolk. Met zijn partner Arthur Lett-Haines stichtte hij in 1937 de East Anglian School of Painting and Drawing.
Het leven op Benton End was rommelig, ongedwongen en ongeregeld. Lett-Haines bestierde op flamboyante wijze het huishouden. Een stevige drinker, zette hij met rode wangen overvloedige maaltijden op tafel met oogst uit de moestuin. Hij was een ´wildplukker´ avant la lettre en het verhaal gaat dat hij soep of stoofschotel placht te kruiden met een tipje as van zijn sigaret!
Morris was zijn tegenpool, op het puriteinse af, hij at en dronk met mate. Maar ook een energieke gesprekspartner en een inspirerende leraar. Zijn onderwijs was voor die tijd onorthodox en weinig gestructureerd. Hij geloofde in de kracht van bevestiging en positieve feedback. En altijd wees hij op het belang van kleur.
In die informele, uitgelaten en uitbundige omgeving was Morris niet alleen als schilder productief. Hij kruiste en zaaide jaarlijks vele nieuwe planten, met name irissen hadden zijn interesse. Maar ook schuimde hij veld en beem af, op zoek naar klaprozen. Niet de overbekende rode, maar zachtere kleuren met ´parelmoer´ en een ´rokerige´ gloed.
Het romige roze van aardbeien-met-slagroom, het zachte grijs van de veren van een houtduif en het lichtpaars dat soms op zomeravonden te zien is. Of – voor de minder romantische lezer – de kleur van een wit t-shirt dat per ongeluk tussen de bonte was is terechtgekomen en op een te hoge temperatuur is mee gewassen.
Papaver rhoeas ´Sir Cedric Morris´ is niet altijd makkelijk te vinden. Bij de Cruydthoeck is zaad verkrijgbaar onder de naam `Parelmoer´. Zaai regelmatig opnieuw, onze ervaring is dat na verloop van tijd het rood gaat overheersen.
Na de akeleien en de irissen is het vingerhoedskruid aan de beurt. We laten de planten zich uitzaaien onder de bomen in de grassentuin. De kleur van de bloemen is altijd een verrassing. Dit jaar hebben we veel wit met donkerrode stippen. En een combinatie van zachtgeel met rose. Dat klinkt mierzoet en dat is het ook. Maar ook: onverwacht fraai!
Op za 18 en zo 19 is De Pullenhof in het kader van het Groei & Bloei Open Tuinenweekend geopend van 10-17 uur. Kom en oordeel zelf!
De Buddleia alternifolia staat in volle bloei. Dit jaar trekt hij vooral Distelvlinders, die in grote aantallen komen snoepen van de zoete nectar. Deze vlinder trekt naar Zuid-Europa of zelfs Noord-Afrika om te overwinteren. Ik vind het altijd onvoorstelbaar: dat zo’n frêle insect zulke afstanden aflegt!
Onder de Buddleia groeien brandnetels. Blijkt de brandnetel nou net een van de waardplanten te zijn. Ze hebben het hier dus goed voor elkaar!