Vandaag de laatste zomerdag van 2018: het weerbericht voor de komende dagen is herfstig.
Met zonsopgang snel een rondje door de tuin om van het licht en de zachte temperatuur te genieten. Wát een zomer was dit!
Wat een heerlijke nazomer. Gisteren ontspannen aangerommeld in de Moerasberm. Al deze grassen zijn Miscanthus-zaailingen van elders in de tuin. Ze doen het prima in de natte oever van de Molenvliet.
Ik sta telkens verbaasd stil bij Aquilegia ‘Yellow Queen’. Na een uitbundige bloei in het voorjaar, gaat deze akelei gewoon de hele zomer door met bloeien.
En ook nu nog zorgen de planten voor lichtgevende sterretjes in de moonlightborders. Vorig jaar dacht ik: ‘Die bloeien zich in één seizoen dood.’ Maar ik had het mis: ze kwamen na de winter allemaal op. Ik hoop volgend jaar wat zaailingen te hebben, zodat ik van nog meer bloemen kan genieten. Want ze zijn beeldschoon, toch?
Een geliefd uitzicht over de Blokhovense Molenvliet. Er komt weer een schip met zure appelen aan!
De Miscanthus (allemaal zaailingen overigens) in de moerasberm doet het uitstekend. Ze kunnen beter tegen natte voeten dan ik had gedacht.
Bij de poel, er is niet veel meer te merken van de kurkdroge zomer.
Darmera peltata en bonte hulst (Ilex) in de moerasberm.
Aster divaricatus, wát een dankbare plant, hij doet het op de moeilijkste plekken. Op de achtergrond cyclamen.
Miscanthus zaailing in de moerasberm.
Miscanthus in de Grassentuin.
Twee weken terug plantten we samen met Carrie Preston het laatste deel van de Onweerborder in. Nu het wat geregend heeft, komen ook de planten die dit voorjaar erin gingen, helemaal bij. Het oranje van Digitalis en moet zich nog ontwikkelen. Maar wat genieten we nu al van de spetterende kleuren!
Weer thuis na een week vakantie in het altijd geweldige Frankrijk, waarin ik me toch wel zorgen maakte over de tuin. Maar gelukkig: de ergste droogte lijkt voorbij en de tuin is zichtbaar opgeknapt. De cyclamen kondigen het najaar aan. Feest!
Een paar fikse onweersbuien vanmiddag. En wat een water kwam er naar beneden: de kruiwagens staan bijna tot de rand vol. Met andere woorden: we kunnen er weer even tegen. De foto’s hieronder zijn allemaal vanmiddag gemaakt in de Grassentuin.
Helenium ‘Zimbelstern’ met Deschampsia ‘Goldtau’:
De Vlonder met Miscanthus:
Rudbeckia fulgida var.daemii; op de voorgrond Epimedium ‘Lilafee’
Nogmaals de vlonder – het Groot Hoefblad aan de overkant richt zich na lange tijd weer op. Water!
When in doubt, take it out …
Wij dachten dat we de buxusmot aardig onder controle hadden. De heggen stonden er prima bij dit jaar. Tot vorig weekend: opeens zaten de planten vól met rupsen. En binnen 48 uur waren ze grotendeels kaal. Overal … de perken langs het Molenpad zijn er slecht aan toe.
De buxus hier is al zeker 40 jaar oud. Toen we hier kwamen wonen in 1994 omzoomden ze al een kruidenperk. Op advies van Henk Gerritsen herplantten we ze langs het Molenpad. Zo werd dit een stukje tuin met een klassieke uitstraling, een echo van veel boerenvoortuinen in Nederland.
Maar ja, nu zaten we er maar mee. Ik ben niet van de halve maatregelen. Dus: de schaar ging erin!
We hebben de struiken die zwaar zijn aangetast tot op 7 cm teruggesnoeid in de hoop dat ze opnieuw gaan uitlopen. De rest van struiken hebben we bespoten met lavameel.
Zo krijgt de buxus kans op herstel. Komt dat niet op gang, dan moeten ze volgend jaar wijken voor iets anders. Wat? Nog geen idee, maar dat komt dan wel tegen die tijd. Voorlopig hoop ik dat ze teruggroeien. Met goede voeding en lavameel hoop ik ze dan nog weer jaren mooi te houden!
Om te voorkomen dat we een volgende generatie motten tot ontwikkeling laten komen, hebben we het snoeihout verbrand.
De fik erin!
Geen haast vanmorgen om voor de file uit naar Amsterdam te rijden. In plaats daarvan op mijn gemak een ontbijtje plukken. Time is on my hands!
2018 is een Annus horribilis aan het worden: in februari een ‘nawinter’´, toen een veel vroege, warme lente die overging in een hittegolf die alle records breekt en de tuin verschroeit.. Ondertussen vechten we tegen de Eikenprocessierups en is binnen 48 uur al onze buxus opgegeten door rupsen van de buxusmot. Ik denk af en toe: ‘Waarom tuinier ik nog?’ Nou hierom: de Grassentuin is ondanks alles prachtig!
