Twee dagen open, met enthousiaste bezoekers.

En een interessante ontmoeting met Chris Woods die vragen stelt die aan het denken zetten: ‘Is er een typische mannelijke en vrouwelijke manier van tuinontwerp en beplanting? Hoe werkt dat voor jou? En hoe is dat te zien in de samenwerking tussen Matthé en jou? Pff, daar moet ik echt nog eens goed over nadenken! Jammer dat Matthé niet bij het gesprek was – hij ligt met griep in bed.

Nu de avond valt en ik alleen ben heb ik alle tijd om over deze vragen na te denken. En ik neem nog even de tijd om zelf op mijn gemak door de tuin de wandelen, natuurlijk met de camera bij de hand. Ik ben blij dat de Koelreuteria bij de voordeur zich herstellen van de schade die de strenge nachtvorst onlangs had gebracht. Ik was bang dat zij het niet zouden overleven. Maar wat lopen ze nu toch prachtig uit!

Deze Koelreuteria zijn zaailingen van een boom (zelf ook weer een zaailing) die ik zo’n 20 jaar geleden kreeg van mijn Ikebana-docente, Truus Prop-Arnold. De oorspronkelijke boom is helaas dood gegaan, maar we koesteren deze nakomelingen.

De digitalis aan de voet van de bomen is aan komen waaien. Dat is nou wat ik zo leuk vind aan tuinieren. Je kunt van alles bedenken, maar planten zoeken zelf hun weg op ‘jouw’ stuk grond en vestigen zich precies daar waar ze het beste tot hun recht komen.

Truus zou zeggen: ‘Niets meer aan doen!’ En zo is het.