Vandaag een gedicht van Remco Campert

De Witte Roos

Het was laat in het jaar
ach eigenlijk bedoel ik eind november
de negenentwintigste als ik het wel heb
zo om een uur of vier in de middag
(op de minuut af weten is moeilijk
zowel van tevoren als achteraf
slechts tijdens had het gekund
maar ik lette niet op de tijd)
toen van de witte roos
het laatste blaadje losliet
en neerwaarts warrelde
donkerende grond tegemoet

Op de foto Rosa ‘Windrush’. Die is officieel natuurlijk botergeel en niet wit, maar het is wel de laatst bloeiende roos in de tuin. Zelfs nu zitten er nog nieuwe knoppen in! Windrush is gekweekt door David Austin. Het zijn flinke, zeer stekelige struiken, die de hele zomer door heerlijk geurende bloemen geven. Voor mij een favoriet onder de rozen.

Spectaculaire zonsondergang vandaag. Denk het geluid erbij van duizenden ganzen die langs de rivier een plek zoeken voor de nacht. De Miscanthus licht op in de laatste zonnestralen. Magisch …

Een prachtige, winterse dag. Helder, een heerlijk zonnetje.
Aan het eind van de middag een rondje door de tuin. In de plasberm staat de Solidago pluizig overeind. Mooi in het late zonlicht.

Ik ben een vurig pleitbezorger van de Sorbaria sorbifolia (Lijsterbesspirea). Een dankbare struik, die in het voorjaar schitterend roze/rood uitloopt en vervolgens fris groen blad krijgt. De witte pluimbloemen worden druk bezocht door (groef)bijen. En in het najaar verkleurt hij ook nog eens prachtig! De uitgebloeide pluimen bovenaan roodbruine takken geven de plant een stevig wintersilhouet. Vier seizoenen mooi, kom daar maar eens om.

Een gedicht van Toon Tellegen (Verdrietig kind, verdrietig gedicht)

Ik ben de herfst.
Ik ben de regen.
Ik ben de storm.

Zoek mij maar op,
Ik sta in alle gedichten.

Houd mij maar vast,
ik heb het koud en ik ben moe,
en nog zoveel bladeren aan de bomen,
nog zoveel bladeren overal.

uit de bundel: Daar zijn woorden voor,
een keuze uit de gedichten, Rainbow Pockets 2005

… mooi contrast tussen buxus en de bladeren van de esdoorns.

‘Now Autumn’s fire burns slowly along the woods, 
And day by day the dead leaves fall and melt’

Deze tijd van het jaar maakt mij een beetje melancholiek.  Dat geldt voor meer mensen: ik heb ontdekt dat de herfst veel dichters inspireert tot het schrijven van vaak zwaarmoedige gedichten.  Zo ook de Ier William Allingham. Hierboven de eerste regels uit zijn Autumnal Sonnet. 

Ik ben niet zo’n dichter. En de melancholie blijf ik de baas door de schoonheid in alles te blijven zien, ook in verval. Zo bekeken liggen er in onze tuin overal kleurige oosterse tapijten met ingewikkelde en onverwachte patronen.  Leuke verrassing!

We tuinieren nu ruim 20 jaar in De Pullenhof. In die tijd zijn bomen en struiken flink gegroeid. Daardoor ontstond gebrek aan licht en lucht op sommige plekken. Via FB leerde ik Carrie Preston (Studio TOOP) kennen en haar manier van werken sprak me aan. Op een warme zomerdag kwam Carrie voor het eerst bij ons. De klik was er direct en de handen gingen meteen uit de mouwen! Bij de poel hebben we  veel gesnoeid (en zelfs gekapt).

Dit najaar al zien we resultaat. De doorkijkjes zijn hersteld, zon en wind spelen met de bladeren.

En ook op een sombere dag als vandaag, is het er licht en ruim. In de beplanting is meer variatie en structuur gebracht.

De samenwerking met Carrie bevalt uitstekend. Zij brengt nieuwe energie in ons en in de tuin.

Komend jaar nemen we samen met haar ook andere delen van de tuin onder handen.

De laatste, spetterende kleuren voor het echt winter wordt. De bloemen verstoppen zich onder struiken en gevallen bladeren. Toch vinden insecten feilloos de weg.

Vandaag nog één keer aandacht voor onze niet (helemaal)-winterharde salvia’s. Deze zomer en herfst tonen zij zich heel dankbare doorbloeiers. Zelfs afgelopen zondag stonden ze er nog prachtig bij!

Na de nachtvorst van zondag op maandag is het echte mooi er wel van af. De meeste gaan dit weekend de ‘winterstalling’ in.

Na een rustperiode met weinig water potten wij ze in het voorjaar weer op, in afwachting van opnieuw een rijke bloei.

‘Robin’s pride’ en ‘Black and Blue’ staan in de volle grond. Deze planten snoei ik binnenkort sterk terug. Een cloche erover en dan duimen dat ze de Hollandse winter doorstaan. De afgelopen winters is dat prima gelukt.