In deze tijd van het jaar klinkt de 4e van Mahler zachtjes in de struiken als ik door de tuin loop. Ik hou wel van de sfeer die er hangt: verval, melancholie, een soort blije treurigheid om al die prachtige planten die zich tot de laatste snik (lees: de eerste flinke nachtvorst) blijven richten naar de zon.

Tussen al die laatste-benen-planten scharrel ik dan wat rond als een egel op zoek naar een goede plek om mijn winterslaap te beginnen. Was het maar waar. Een paar flinke klussen staan ons te wachten deze winter: het schonen van  de vliet en natuurlijk het knotten van de wilgen. Wordt vervolgd.